BABAMA MEKTUP

Babacığım; selam eder ellerinden öperim,
İyiyim, rahatım, derslerim de iyi.
Tek sıkıntım sizlersiniz ve memleketim…
Çocukluğumda tozlu sokaklarında oynadığım,
Soğuk pınarlarındın içtiğim, güldüğüm,
Ağladığım, koyun inek güttüğüm memleketim…

Bana oralardan haber ver baba!
Yağmur yağıp dam delinip atkı mı?
Ağaçlarda yaprağını döktü mü?

Güz gelirdi de hani,
Yağmurlar yağardı sağanak sağanak,
Sonra güneş açardı da,
Mantarlar biterdi çayırlarda,
Kavak köklerinde…

Çayırlarda koyun otlatırdı çobanlar,
Ellerini ovuşturarak.
Soğuktan kızarırdı yanakları,
Ve diken diken olurdu sakalları.
Bazen bir keven yakarlardı,
Siğim siğim yükselirdi kevenin dumanları,
Masmavi göğe…

Baba anlat oraları;
Bütün köylü tarlaları ekti mi?
Boz tavşanlar yoncalarda sekti mi?
Davarcılar koyunları çekti mi?
Kevencinin kevenleri tüttü mü?
Bahçeciler fidanları dikti mi?

Özledim babacığım özledim oraları;
Rüzgârla sallanan selvi yaprağının sesini,
Gökyüzüne dalarak uyuduğum akşamları,
Ebabil sesiyle uyandığım şafakları,
Yazı kışı ilkbaharı sonbaharı,
Kısaca her şeyiyle memleketimi…
Ve senin gülüşünü, annemin sıcak sesini,
Özledim babacığım özledim oraları,
Son verirken mektubuma burada,
Tekrar selam eder ellerinden öperim!
Beni,
Duadan mahrum bırakmayın,
Emi!...

10.01.1997
Ankara

(Yazan: İSMAİL ÇELİK)

 

 KAN YAMURLARI

Akşam, kızıl akşam, söyle matemin nedir?
Şu kıpkızıl bulutlar matemlere gebedir…

Bu gün bir başka akşam; kızıllık son haddinde
Su kızıl, yaprak kızıl, bir ebabil mateminde…
……
Evet… Bir  akşam üstü mevsim bahar,
Parkta kedersizce, top oynaşan çocuklar,
Ve… Toplarla uçuşan akranları…

Söyle ey bulut; kızıllığın Bağdat’lı çocukların,
Buharlaşan kanından mıdır?
Kan kokuyor müjdeci ruzigar.
Füzeyle karışık kırk ikindi yağmurları,
Nisanda matem tutmuş zambak yaprakları,
Gözünden şimşek çakan ebabil çığlıkları…

Nerdesin ey ebabil neden gelmedin?
Gel artık, mevsim bahardır;
Gel! Ebrehe’ler meydanda, hesap zamanıdır…

Görmüyorum artık, kelebekleri,
Bahar çiçekleri, yeşil başlı ördekleri…
Beynimde füzeler uçuşuyor;
Görmüyorum uçan kelebekleri…
Fil leşleri, çiğnenmiş ekin tarlaları
Ve bekliyorum sadece ebabilleri…

Söyle ey bulut; koynumda ihanet mi sakladın,
Sende ab-ı hayat beklerken,
Kalbimize  füzeleri sapladın.
Öfken, buharlaşan öfkemden midir?

Parkta top oynaşan çocuklar,
Ve toplarla uçuşan akranları…
Füzeyle karışık kırk ikindi yağmurları,
Nisanda buz kesilmiş ebabil çığlıkları…

Ah! Ebabil çığlıkları, özledik sesini
Hiç özlemediğimiz kadar…
Filler, Ebrehe’ler  seni arar.
“Gözlerin dışarı fırlayınca kadar sabret”
Vardır mutlak bir karar…
  
     İsmail ÇELİK
    7 Nisan 2003- NİZİP